Από αυτήν την άποψη, νομίζω ότι δεν βρίσκω μια πιο εύγλωττη μεταφορά για τον 'ελληνικό πολιτισμό' (ή ας πούμε καλύτερα 'Αθηναϊκό', για να είμαστε ακριβοδίκαιοι) από το μετρό.
Σαν δείγμα, ίσως και να είναι ό,τι κοντινότερο σε αντιπροσωπευτικό μπορεί να βρει κανείς - αφού το χρησιμοποιεί πολύς και ετερόκλητος κόσμος.
Πρώτα από όλα, οι σκάλες: εκτός από την 'κοινωνικά υπεύθυνη' :-) ή μη συμπεριφορά των μετρομετακινούμενων συμπολιτών, είμαι ο μόνος στον οποίο κάνει εντύπωση το πόσο λίγοι είναι αυτοί που απλώς δεν χρησιμοποιούν ποτέ κάτι άλλο από τις κυλιόμενες? Είναι συνήθως μια καλή ένδειξη της ψυχολογίας μου αυτό: on a good day, αισθάνομαι ο Τσε του Αγίου Δημητρίου ανεβαίνοντας τις σκάλες - on a bad day, είμαι τελικά βέβαιος πως όλα είναι μια τεράστια συνομωσία εναντίον μου - των άσπρων ποντικιών, πιθανότατα.
Μπορώ να καταλάβω την βιασύνη, ειλικρινά μπορώ - πολλές φορές βιάζομαι. Αλλά, διάβολε, αν βιάζεσαι, τρέχεις, ή τουλάχιστον δεν χαζεύεις (αν μπορείς, that is). Αλλά απλώς να στέκεσαι εκεί, τι σημαίνει αυτό? Τι να 'γινε εκείνος ο άνθρωπος που έβλεπε, τις σκάλες να κυλούν?
(αντιστέκομαι στον πειρασμό - για τον 'μόνο για άτομα με αναπηρία ανελκυστήρα', τι μπορεί να πει κανένας?)
Έπειτα, η θέση του κόσμου στις αποβάθρες: 73,4% (απόλυτα ελεγμένο αυτό) στέκεται ακριβώς εκεί όπου τον αφήνει η (κυλιόμενη) σκάλα. Και αν για την σκάλα μπορώ να σκεφτώ λόγους/δικαιολογίες..γι' αυτό, όχι: οκνηρία.αδιαφορία.βλακεία.παθητικότητα.
(όταν λες το προφανές δεν είναι σνομπισμός, και αυτό απόλυτα ελεγμένο.Oταν είναι εντελώς προφανές βέβαια, εμπίπτει σε άλλη κατηγορία..αλλά άλλο αυτό!)
Και γιατί εντροπία? Γιατί ο πολιτισμός δεν μετριέται (μόνο) με την Ακρόπολη, όπως θα μας βόλευε ίσως. Μετριέται πιο πολύ από την κάθε μέρα και την κάθε νύχτα. Έχω την εντύπωση ότι είμαστε σε φάση που η εντροπία αυξάνεται χαοτικά και η -με την κυβερνητική,για να εξηγούμαστε έννοια- τάξη και οργάνωση χαλαρώνουν.
Γρήγορα, εύκολα, πρόχειρα, αυθεντική απομίμηση, η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα, every man for himself.
Καταλαβαίνω ότι, εντροπιο-κεντρικά, είναι φυσικό να μην κάνεις βήμα.
Αλλά, με χαλάει ρε γαμώτο. Κουνήσου, κύριος. Άντε.
A posteriori, κάπως:
Ξαναδιαβάζοντας αυτό το κείμενο..λυπάμαι και χαίρομαι. Λυπάμαι γι'αυτό. Χαίρομαι που δεν είμαι εκεί. Τι ωραία, τι θα γινόμασταν άραγε χωρίς βαρβάρους?
Labels: choose life, words
