Δεν είχα λόγια όλες αυτές τις μέρες. Είναι ειρωνικό πως ακό εκεί που γυρνώντας από το ‘κλειστόν’ και έχοντας απολαύσει όλη την ομορφιά και την ζεστασιά της πατρίδας, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό –ανθρώπους, φύση, ουρανό, γέλια, πότα..ξυπνάω εκείνο το Σαββάτο, διαβάζω ειδήσεις και παγώνω.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Δεν το χωράει το μυαλό μου. Η ειρωνία? Αυτό, είναι πέρσι από τον Καϊάφα, όπως κάθε χρόνο σχεδόν, χρόνια τώρα! Ένιωσα να δακρύζω..Και η θλίψη σε οργή, σε απελπισία..και σε δύναμη. Να κάνω κάτι. Να κάνουμε κάτι. Δεν είναι η πρώτη φορά.

Μα αυτή την ώρα νιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι, να κάνουμε κάτι, που να αφορά όλους, άμεσο. Γιατί απλά δεν μας παίρνει άλλο. Έχουμε πιάσει πάτο, πραγματικά. Και όσο και αν το όνειρο δεν κάνει σκόντο, το όνειρο αργεί κιόλας. Πρέπει να κάνουμε κάτι, τώρα.

Labels: choose life, words