..που μπορώ να κάνω, εγώ και όποιος άλλος νιώθει σαν εμένα, είναι να 'αναδημοσιεύσω' αυτό το κείμενο. Και αν τα ξέρω, και αν τα έζησα και τα ζω και τα περιμένω, είναι στιγμές που η οργή ξεχειλίζει απέναντι σε όλους όσους έχουν βολευτεί στα πόστα της 'δημοκρατίας' και την υπηρετούν, ο καθένας με τον τρόπο του:

μπάτσους, δικαστές, πολύδωρες, αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους, μα πιο πολύ, ναι, απ'όλους πιο πολύ, όλους όσους βλέπουν και δεν μιλάνε, όλους τους φιλήσυχους πολίτες που ο ορίζοντάς τους φτάνει μέχρι το δελτίο των 8, το στεγαστικό με κυμαινόμενο, το the mall και τον Σαρμπελ.

Έλεος, ήμαρτον! Πως το έλεγε κάποιος κάποτε να δεις..α ναι, πρώτα ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν είπα τίποτα, γιατί εγώ δεν ήμουν Εβραίος και δεν ήθελα να μπλέξω. Μετά ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δεν είπα τίποτα, γιατί εγώ δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν ήθελα να μπλέξω. Στο τέλος ήρθαν και για μένα, αλλά κανείς δεν μίλησε..

Ας ακουστεί κλισέ και παρωχημένο και κολλημένο και ο,τιδήποτε, δεν ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή: η αλληλεγγύη και η συνείδηση είναι τα μόνα πραγματικά όπλο μιας κοινωνίας. Δεν μπορώ, δεν θέλω να πω πως χάνονται, αλλά διάβολε, φαίνεται να αφορούν πια τόσο λίγους..

Τρόμος, για την απουσία οργής.

Labels: choose life