φυσάει, σε λίγες ώρες, ξημερώνει, κάποιος απόψε εγκαταλείπει αυτήν την χώρα, κατά βάθος λυπάται, μα δεν βλέπει και την ώρα, συννεφιασμένη κυριακή, η πρώτη μέρα του χειμώνα, σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους, αυτού του αιώνα, απ'το δεξί καθρεφτάκι βλέπω να μένεις πίσω, ποτέ δεν είχα τίποτα και ώρα θέλω να σε φιλήσω, τυλιγμένοι κ οι δυο στο δικό μου παλτό, και μετά, σε ένα στρώμα μονό, να βλέπω στα μάτια σου ένα τοπίο άβατο, να αναρωτιέμαι, αν μια μια αγάπη είναι πιο κρύα απ'τον θάνατο, και τι έχει πιο μεγάλη σημασία, η θέση των άστρων ή η παγκόσμια ιστορία, ένας μεγάλος έρωτας, ή μια απλή συνουσία..

τίποτα

(σκόρπια μισόλογα και παραφράσεις, στέρεο νόβα που παίρνει ο αέρας)

Labels: words

Τυχαίνει, πιο παράδοξα σε στιγμές που ο χώρος είναι γεμάτος με κόσμο, το ταβάνι με καπνό, το μυαλό με αλκόολ, να έχεις ένα moment of clarity, από αυτά που βγαίνεις και βλέπεις τα πάντα απ'έξω. Και βλέπεις εσένα ανάμεσα σε όλο αυτόν τον κόσμο, βλέπεις τι σε δένει με αυτούς, όλη την πορεία που σας έφερε εδώ που τώρα είστε μαζί. Και μετράς ασυναίσθητα, πόσοι, ποιοί, πόσο, θα μείνουν?

Έχεις σκεφθεί ποτέ, οι φίλοι σου θα ήθελες ή θα μπορούσες να είναι φίλοι σου αν τους γνώριζες τώρα για πρώτη φορά? Τι λέει αυτό, τι είναι αυτό που μας ενώνει με τους ανθρώπους γύρω μας? Ποιοί είναι οι φίλοι σου? Είναι αυτοί που είναι δίπλα σου, ή αυτοί που είναι κοντά σου? Είναι αυτοί που οι συνθήκες σας έφεραν κοντά, ή αυτοί που διάλεξες? Είναι αυτοί που θα συναναστραφείς, που θα κάνεις παρέα, ή αυτοί που θα μιλήσεις? Είναι αυτοί που θυμάσαι ή αυτοί που είναι? Ναι, μπορεί να είναι όλα αυτά..αλλά σπάνια, σπάνια οι ίδιοι. Τότε το λες ευλογία,απλώς.

Ή,μετράς τα κομμάτια σου, δεξιά αριστερά, εμπρός και πίσω. Μην τα σκορπάς αλόγιστα όμως, ή τουλάχιστον,χωρίς να ξέρεις τι κάνεις. Οι άνθρωποι που είναι γύρω μας μας ορίζουν, φτιάχνουν το μικροκλίμα που αναπνέουμε, όπως εξίσου κ εμείς το δικό τους.

Και χίλιες φορές καλύτερη η μοναξιά, από την ανάγκη. Μπορεί καιρό να αναπνέεις δηλητήριο, κ να μην το καταλαβαίνεις, ή να το ανέχεσαι, ή να το θεωρείς φυσικό.Δεν είναι. Δεν είναι. Μην φοβηθείς να σπάσεις ό,τι πρέπει να σπάσει. Θα είναι δύσκολο..μα τέλος, η αλήθεια κ το ψέμα σου θα φανούν.

Αρκεί κάποιες φορές ένα 'κλικ',και το διάφραγμα της αντίληψης ανοίγει, και λες, this is not my beautiful house, this is not my beautiful wife, τι δουλειά έχω εγώ εδώ?
Βγες έξω, φύγε από ό,τι σε πνίγει, βρες δικό σου δρόμο και πάρτον. Ο χρόνος θα σου δείξει.

Αλλάζουμε, κάθε στιγμή είναι ένα βήμα σε ένα μονοπάτι που βαδίζει ο καθένας μας, ένα βήμα πιο πέρα. Τα βήματά μας διασταυρώνονται, τα βήματά μας χάνονται στα βήματα των άλλων. Κάποιες φορές θα βαδίσεις μαζί για λίγο, κάποια βήματα αν είσαι τυχερός θα έχουν τέμπο που ταιριάζει στο δικό σου, κάποιες πορείες θα είναι κοινές, σε κάποια σταυροδρόμια θα πεις γειά, ή αντίο...και μπορεί να μην το καταλάβεις καν.





Να είσαι ευγνώμων για τις στιγμές.

Labels: choose life, pictures, words

Labels: ever try, pictures

Take the first thing that runs through your mind

Look it up

See where that will take you.

then do it again .

See maybe what others think too.

Then go

Labels: fun, words

Ο πολιτισμός είναι, εκτός από αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη, μια άνιση μάχη κόντρα στην εντροπία. Είναι λίγο σαν τον αθλητή του επί κοντώ: είναι καταδικασμένος να αποτύχει, αλλά ωστόσο αγωνίζεται. Υποθέτω πως πολλοί ακοντιστές βέβαια δεν το βλέπουν έτσι..και ίσως να έχουν και δίκιο. Χαμένος αγώνας είναι σίγουρα μόνο εκείνος που δεν δίνεται. Τι στην ευχή, ακόμα κ αν χάσεις στο τέλος, οφείλεις τουλάχιστον να το παλέψεις..και μπορείς κ να το απολαύσεις, σίγουρα.

Από αυτήν την άποψη, νομίζω ότι δεν βρίσκω μια πιο εύγλωττη μεταφορά για τον 'ελληνικό πολιτισμό' (ή ας πούμε καλύτερα 'Αθηναϊκό', για να είμαστε ακριβοδίκαιοι) από το μετρό.
Σαν δείγμα, ίσως και να είναι ό,τι κοντινότερο σε αντιπροσωπευτικό μπορεί να βρει κανείς - αφού το χρησιμοποιεί πολύς και ετερόκλητος κόσμος.

Πρώτα από όλα, οι σκάλες: εκτός από την 'κοινωνικά υπεύθυνη' :-) ή μη συμπεριφορά των μετρομετακινούμενων συμπολιτών, είμαι ο μόνος στον οποίο κάνει εντύπωση το πόσο λίγοι είναι αυτοί που απλώς δεν χρησιμοποιούν ποτέ κάτι άλλο από τις κυλιόμενες? Είναι συνήθως μια καλή ένδειξη της ψυχολογίας μου αυτό: on a good day, αισθάνομαι ο Τσε του Αγίου Δημητρίου ανεβαίνοντας τις σκάλες - on a bad day, είμαι τελικά βέβαιος πως όλα είναι μια τεράστια συνομωσία εναντίον μου - των άσπρων ποντικιών, πιθανότατα.

Μπορώ να καταλάβω την βιασύνη, ειλικρινά μπορώ - πολλές φορές βιάζομαι. Αλλά, διάβολε, αν βιάζεσαι, τρέχεις, ή τουλάχιστον δεν χαζεύεις (αν μπορείς, that is). Αλλά απλώς να στέκεσαι εκεί, τι σημαίνει αυτό? Τι να 'γινε εκείνος ο άνθρωπος που έβλεπε, τις σκάλες να κυλούν?

(αντιστέκομαι στον πειρασμό - για τον 'μόνο για άτομα με αναπηρία ανελκυστήρα', τι μπορεί να πει κανένας?)

Έπειτα, η θέση του κόσμου στις αποβάθρες: 73,4% (απόλυτα ελεγμένο αυτό) στέκεται ακριβώς εκεί όπου τον αφήνει η (κυλιόμενη) σκάλα. Και αν για την σκάλα μπορώ να σκεφτώ λόγους/δικαιολογίες..γι' αυτό, όχι: οκνηρία.αδιαφορία.βλακεία.παθητικότητα.

(όταν λες το προφανές δεν είναι σνομπισμός, και αυτό απόλυτα ελεγμένο.Oταν είναι εντελώς προφανές βέβαια, εμπίπτει σε άλλη κατηγορία..αλλά άλλο αυτό!)

Και γιατί εντροπία? Γιατί ο πολιτισμός δεν μετριέται (μόνο) με την Ακρόπολη, όπως θα μας βόλευε ίσως. Μετριέται πιο πολύ από την κάθε μέρα και την κάθε νύχτα. Έχω την εντύπωση ότι είμαστε σε φάση που η εντροπία αυξάνεται χαοτικά και η -με την κυβερνητική,για να εξηγούμαστε έννοια- τάξη και οργάνωση χαλαρώνουν.

Γρήγορα, εύκολα, πρόχειρα, αυθεντική απομίμηση, η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα, every man for himself.

Καταλαβαίνω ότι, εντροπιο-κεντρικά, είναι φυσικό να μην κάνεις βήμα.

Αλλά, με χαλάει ρε γαμώτο. Κουνήσου, κύριος. Άντε.



A posteriori, κάπως:
Ξαναδιαβάζοντας αυτό το κείμενο..λυπάμαι και χαίρομαι. Λυπάμαι γι'αυτό. Χαίρομαι που δεν είμαι εκεί. Τι ωραία, τι θα γινόμασταν άραγε χωρίς βαρβάρους?

Labels: choose life, words