Πίσω λοιπόν. Αυτήν την φορά η Αθήνα μου φέρεται καλά. Δεν κρατάμε κακία ο ένας στον άλλο, σαν μια παλιά γκόμενα που την βλέπεις καιρό μετά τυχαία, δεν έχεις τίποτα να χωρίσεις πια, είστε καλά και οι δυο και ο χρόνος έχει αμβλύνει τις διαφορές, έχει μείνει μόνο μια απροσδιόριστη γλύκα. Live and let live.
Σκόρπιοι φίλοι και σκόρπιες κουβέντες, σε γενέθλια, γιορτές, ποτά και μπάνια, σε Μπαχρέιν, Κροατία, Ναύπλιο, Δονούσα και Εύβοια. Όχι πολύ παραδόξως, με τους καινούριους περισσότερο. Όχι πολύ παραδόξως, οι παλιοί σχεδόν απροσπέλαστοι. Πως είσαι? Ευτυχισμένος! Σχεδόν..
Σαν τουρίστας σε μια τροπική και παράξενη χώρα, ένας τουρίστας insider, μιλάω την γλώσσα και ξέρω τα κατατόπια, έχω κομμάτια από εδώ και από εκεί, μα όλα αυτά είναι τόσο μακρινά και με αγγίζουν όπως το αλάτι που το χαίρεσαι όσο και το ντους που προσμένεις..Η μάνα με απειλεί - πρόσεξε μην μου έρθεις και λες τι γλώσσα μιλάτε εσείς εδώ..κρύβε λόγια.
Πως είναι δυνατόν να πάρεις ο,τιδήποτε σοβαρά κάτω από αυτόν τον ήλιο? Sea, sex, sun, τίποτα άλλο. No more drama. Και τεκίλες. Σε κλειστά μπαρ ξημερώματα μέχρι τελικής πτώσεως, και εμείς οι 7 καθισμένοι σε ισόπλευρο τρίγωνο. Τυχαία ζευγάρια αλλάζουν τηλέφωνα και χάνονται οπουδήποτε. Beach bars, beaches, bitches.
Στην παραλία κάτω απ'το σπίτι μου. Στην ταβέρνα της γειτονιάς. Σε χρόνο dt. Είναι ωραία εδώ, τελικά? Έχει και χειμώνα όμως. Μα όχι ακόμα. Φτιάχνω σακίδιο για νησί, συνειδητοποιώ πως έχω χρόνια να το κάνω έτσι ακριβώς. Όλα στην πλάτη και μόνο μια αόριστη προσμονή..
Σχεδόν