Ο Στήγκλιτζ, που μπορεί να θεωρηθεί ο σκαπανέας της φωτογραφίας, έθεσε το εξής ερώτημα: δεν μπορεί άραγε το ανθρώπινο χέρι και μάτι, χρησιμοποιώντας φωτογραφικές πλάκες και φωτογραφικό χαρτί, να πετύχει αποτελέσματα εξίσου ευαίσθητα και εφραστικά με εκείνα που πετυχαίνει το ίδιο χέρι και το ίδιο μάτι με το χρώμα και τον μουσαμά? Η φωτογραφία μπορεί και πρέπει να κάνει κάτι περισσότερο από το να αναπαράγει τον κόσμο της πραγματικότητας - μπορεί και θα έπρεπε να συμβάλλει στην δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου. *

Παιχνιδάκι είναι το παραπάνω, ιδού οι κανόνες (τους οποίους καταπάτησα λιγάκι :))

Οδηγίες παιχνιδιού :
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Eδώ το τι και πως. Αν και κατεξοχήν και κατοίκον anti-social anti-productive κλπ blogger, θα καλέσω τις abttha, desprh, discolata k mondo. enjoy!


*Χανς Ρίχτερ, ΝΤΑΝΤΑ, Εκδόσεις Υποδομή, Αθήνα 1983

Labels: ever try, fun, pictures

Ο όψιμος 'ακτιβιστής' Al Gore παίρνει το Νόμπελ Ειρήνης, ή πώς κανείς πλέον δεν μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος αν μας δουλεύουν:

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_21_12/10/2007_207674

Η ΒΡ αναμορφώνεται, ή πως μια από τις εταιρείες που ληστεύουν το μέλλον μας γίνεται πολιτική είδηση:

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_14_13/10/2007_207830

Τελικά, όμως, όλα πάνε καλά στην:

http://www.blogactionday.com

Οπότε, ας αγοράσουμε άφοβα:

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_20_12/10/2007_207681

Νομίζω πως είναι τίμιο να πω κάτι από την αρχή. δεν πιστευω στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, πιστευω πως ειναι απαρχαιωμένη και οι συνθήκες –τεχνολογικά, τουλάχιστον- υπαρχουν για να κινηθουμε προς μια ολο και περισσοτερο συμμετοχικη δημοκρατια.

Γι'αυτό και με έκανε να απορώ και να λυπάμαι, το ότι δεν είχα δει (εκτός από εδώ, δες αλήθεια και αυτό, αυτό και αυτό, εξαιρετικά κείμενα) σε όσες συζητήσεις/προτάσεις έχω δει είτε στον ‘κανονικό τύπο’ είτε σε blog, κάτι που να μην θεωρεί την επιλογη του μη χειρον βελτιστον δεδομενη. αυτο που την κανει 'δεδομενη', πέρα από το κοινωνικό-οικονομικό-κλπ πλαίσιο, είναι σε πρώτη φάση κάτι πολύ απτό: ο εκλογικος νομος.

Πιστεύω πως αυτό που δεν μπορούμε σαν κοινωνία να καταλάβουμε είναι πως τα πράγματα δεν μπορεί να συμβούν από την μια μέρα στην άλλη, οπουδήποτε και αν στοχεύουμε (πολύ περισσότερο που εν προκειμένω, οι περισσότεροι ούτε αυτό ξέρουμε). Χρειάζεται αφ ενός συνεχής προσπάθεια και εφ ετέρου να βάζεις κάθε φορά από έναν εφικτό στόχο. Και μετά να προσπαθείς να πηγαίνεις και πιο πάνω.

Αν λοιπόν λέμε ότι θα θέλαμε να κάνουμε κάτι, το να συγκεντρωνόμαστε φορώντας μαύρα και το να υπογράφουμε ηλεκτρονικές αιτήσεις μπορει να είναι μια αρχή και να μας κάνει να αισθανόμαστε πως κάναμε κάτι, αλλά στην πραγματικότητα δεν αλλάζει πολλά. Αν υποθέσουμε πως συμφωνούμε πως σε μεγάλο βαθμό ο δικομματισμός και οι κυβερνήσεις αυτοδυναμίας είναι που έχουν φέρει τα πράγματα εδώ, όπου οι επιλογές μας είναι ανάμεσα σε ανικανους Α και ανικανους Β, ας ξεκινήσουμε από εκεί.

Η ασυδοσία, η διαφθορά και η έλλειψη πολιτισμού συνεργασίας και διαλόγου που τρέφει αυτό το αρρωστημένο σύστημα μας φέρανε εκεί που είμαστε σήμερα – στον πάτο. Ακόμα και με όρους αστικής ‘δημοκρατίας’, είμαστε στον πάτο.

Το παιχνίδι λοιπόν αυτό είναι σικε – απλή θεωρια παιγνίων: αυτοι οι 2 με την ανοχή-συνενοχή των υπηκόων, εχουν συμφωνησει τους κανονες. η μονη ελπιδα για να αλλαξει ο,τιδηποτε λοιπον ειναι να αλλαξει ο εκλογικος νομος, για αρχη.

Αυτο θα δωσει την ευκαιρια αφ ενος στα μικροτερα κομματα να συμμετεχουν σε πιθανες κυβερνησεις, πραγμα που θα μειωσει την ασυδοσια. αφ ετερου – διάβολε- θα μπορούσε ίσως να κάνει όλους τους υπηκόους να γίνουν ίσως, λίγο λίγο, λίγο περισσότερο πολίτες? Λίγο να μας κάνει τουλάχιστον αν δεν αλλάξουμε τα πάντα, όπως θα έπρεπε ή θα θέλαμε, να αλλάξουμε τα απλά και τα ελάχιστα? Wishful thinking? Ας είναι..

Πιστευω λοιπόν πως ένα κίνημα που θα έκανε σημαία του την αλλαγή του εκλογικού νόμου σε απλή αναλογική είναι κάτι που είναι εφικτό. Από εκεί και μετά, για τα ερωτήματα του τύπου ‘ποιος το οργάνωσε αυτό’ και ‘πως θα πάμε παρακάτω’ ή ‘ποιός είναι ο εκπρόσωπός μας’, οι απαντήσεις είναι άλλο θέμα..ας ξεκινήσουμε από το απλό, το ελάχιστο.

Labels: choose life, words

Δεν είχα λόγια όλες αυτές τις μέρες. Είναι ειρωνικό πως ακό εκεί που γυρνώντας από το ‘κλειστόν’ και έχοντας απολαύσει όλη την ομορφιά και την ζεστασιά της πατρίδας, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό –ανθρώπους, φύση, ουρανό, γέλια, πότα..ξυπνάω εκείνο το Σαββάτο, διαβάζω ειδήσεις και παγώνω.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Δεν το χωράει το μυαλό μου. Η ειρωνία? Αυτό, είναι πέρσι από τον Καϊάφα, όπως κάθε χρόνο σχεδόν, χρόνια τώρα! Ένιωσα να δακρύζω..Και η θλίψη σε οργή, σε απελπισία..και σε δύναμη. Να κάνω κάτι. Να κάνουμε κάτι. Δεν είναι η πρώτη φορά.

Μα αυτή την ώρα νιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι, να κάνουμε κάτι, που να αφορά όλους, άμεσο. Γιατί απλά δεν μας παίρνει άλλο. Έχουμε πιάσει πάτο, πραγματικά. Και όσο και αν το όνειρο δεν κάνει σκόντο, το όνειρο αργεί κιόλας. Πρέπει να κάνουμε κάτι, τώρα.

Labels: choose life, words

Πίσω λοιπόν. Αυτήν την φορά η Αθήνα μου φέρεται καλά. Δεν κρατάμε κακία ο ένας στον άλλο, σαν μια παλιά γκόμενα που την βλέπεις καιρό μετά τυχαία, δεν έχεις τίποτα να χωρίσεις πια, είστε καλά και οι δυο και ο χρόνος έχει αμβλύνει τις διαφορές, έχει μείνει μόνο μια απροσδιόριστη γλύκα. Live and let live.

Σκόρπιοι φίλοι και σκόρπιες κουβέντες, σε γενέθλια, γιορτές, ποτά και μπάνια, σε Μπαχρέιν, Κροατία, Ναύπλιο, Δονούσα και Εύβοια. Όχι πολύ παραδόξως, με τους καινούριους περισσότερο. Όχι πολύ παραδόξως, οι παλιοί σχεδόν απροσπέλαστοι. Πως είσαι? Ευτυχισμένος! Σχεδόν..

Σαν τουρίστας σε μια τροπική και παράξενη χώρα, ένας τουρίστας insider, μιλάω την γλώσσα και ξέρω τα κατατόπια, έχω κομμάτια από εδώ και από εκεί, μα όλα αυτά είναι τόσο μακρινά και με αγγίζουν όπως το αλάτι που το χαίρεσαι όσο και το ντους που προσμένεις..Η μάνα με απειλεί - πρόσεξε μην μου έρθεις και λες τι γλώσσα μιλάτε εσείς εδώ..κρύβε λόγια.

Πως είναι δυνατόν να πάρεις ο,τιδήποτε σοβαρά κάτω από αυτόν τον ήλιο? Sea, sex, sun, τίποτα άλλο. No more drama. Και τεκίλες. Σε κλειστά μπαρ ξημερώματα μέχρι τελικής πτώσεως, και εμείς οι 7 καθισμένοι σε ισόπλευρο τρίγωνο. Τυχαία ζευγάρια αλλάζουν τηλέφωνα και χάνονται οπουδήποτε. Beach bars, beaches, bitches.

Στην παραλία κάτω απ'το σπίτι μου. Στην ταβέρνα της γειτονιάς. Σε χρόνο dt. Είναι ωραία εδώ, τελικά? Έχει και χειμώνα όμως. Μα όχι ακόμα. Φτιάχνω σακίδιο για νησί, συνειδητοποιώ πως έχω χρόνια να το κάνω έτσι ακριβώς. Όλα στην πλάτη και μόνο μια αόριστη προσμονή..

Σχεδόν

Labels: fun, pictures, words

θέλω να σου πω για τον ουρανο του αμστερνταμ
ποτε δεν καταλαβα ποσο πολυ αγαπω τον ουρανο
οσο εδω
να ταξιδεύεις στον ουρανό που σε σκεπαζει αληθεια
με το παραθυρο ανοιχτο δεν εχει απανω αλλο τιποτα
παρα ουρανο
τώρα είναι σαν να σε σκεπάζει πάντα
παντού
μια μέρα που δεν τελειώνει ποτέ

η magere brug, παντα
και ο ποταμος να κυλα ηρεμος
κατω απ'το βλεμμα σου
η μπλε νυχτα να πεφτει
τα φωτα της πολης
πανω της

μονος
ή με φίλους
κορίτσια

ή μια κυριακή ακόμα πιό πίσω
πίσω σου να γελά
να σε κρατάει απ'το χερι
σε μια νυχτα που έπεσε
μα όλα εδώ, τώρα


ik hou van je, amsterdam

Labels: ever try, pictures, words

(on being eloquent..which is less than i have been lately, it would seem)


The photograph on the dashboard, taken years ago,
Turned around backwards so the windshield shows
Every streetlight reveals the picture in reverse
Still, it's so much clearer
I forgot my shirt at the water's edge
The moon is low tonight

Nightswimming deserves a quiet night
I'm not sure all these people understand
It's not like years ago,
The fear of getting caught,
Of recklessness and water
They cannot see me naked
These things, they go away,
Replaced by everyday

Nightswimming, remembering that night
September's coming soon
I'm pining for the moon
And what if there were two
Side by side in orbit
Around the fairest sun?
That bright, tight forever drum
Could not describe nightswimming

You, I thought I knew you
You, I cannot judge
You, I thought you knew me,
This one laughing quietly underneath my breath
Nightswimming

The photograph reflects,
Every streetlight a reminder
Nightswimming deserves a quiet night, deserves a quiet night





















not been in dreamy state all that much lately. too busy, living i guess..overachieving.yet these moments will come..

Labels: ever try, music, pictures, words

..now, all you need is..
strength, to change the things you have to change
endurance, to bear with the things you cannot change
wisdom, to know the difference
love and forgiveness, for when you fail..

..because, you will fail:
you're only human, after all - that is the best you can do, so at least try to be good at it..

Labels: choose life, ever try, words

-what do you mean, sometimes it's annoying?
i have to first reach for the cigarettes, put them in the big pocket, then get the mobile, check the time while slipping it into the mobile pocket, then throw in my wallet, close the bag and i'm good
but then, i do not know if i thought of all that within a split second, if it took me some seconds or a minute, or i just did it and then found out why and how..
-so how does it feel, to treat this like you do? time merging? or moving back and forth? or standing still?
-so then, you are..like one with everything?
-what is this stuff anyway?

Labels: choose life, ever try, words

..που μπορώ να κάνω, εγώ και όποιος άλλος νιώθει σαν εμένα, είναι να 'αναδημοσιεύσω' αυτό το κείμενο. Και αν τα ξέρω, και αν τα έζησα και τα ζω και τα περιμένω, είναι στιγμές που η οργή ξεχειλίζει απέναντι σε όλους όσους έχουν βολευτεί στα πόστα της 'δημοκρατίας' και την υπηρετούν, ο καθένας με τον τρόπο του:

μπάτσους, δικαστές, πολύδωρες, αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους, μα πιο πολύ, ναι, απ'όλους πιο πολύ, όλους όσους βλέπουν και δεν μιλάνε, όλους τους φιλήσυχους πολίτες που ο ορίζοντάς τους φτάνει μέχρι το δελτίο των 8, το στεγαστικό με κυμαινόμενο, το the mall και τον Σαρμπελ.

Έλεος, ήμαρτον! Πως το έλεγε κάποιος κάποτε να δεις..α ναι, πρώτα ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν είπα τίποτα, γιατί εγώ δεν ήμουν Εβραίος και δεν ήθελα να μπλέξω. Μετά ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δεν είπα τίποτα, γιατί εγώ δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν ήθελα να μπλέξω. Στο τέλος ήρθαν και για μένα, αλλά κανείς δεν μίλησε..

Ας ακουστεί κλισέ και παρωχημένο και κολλημένο και ο,τιδήποτε, δεν ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή: η αλληλεγγύη και η συνείδηση είναι τα μόνα πραγματικά όπλο μιας κοινωνίας. Δεν μπορώ, δεν θέλω να πω πως χάνονται, αλλά διάβολε, φαίνεται να αφορούν πια τόσο λίγους..

Τρόμος, για την απουσία οργής.

Labels: choose life

Labels: choose life, ever try, pictures

Το χειρότερο,

δεν είναι τα σαββατόβραδα, είναι η κυριακή πρωί. Όταν σταματάς για λίγο να τρέχεις, και αναρωτιέσαι προς τα που, και γιατί. Ποτά, τσιγάρα, φίλοι, εφημερίδες, βιβλία, μουσικές. Ταινίες, club, dinner parties. Hip, cool, (artificially) intelligent.

Is that all there is to it? Is that all? Είναι τρομακτικό να μην μπορεί ένα αληθινό δάκρυ να κυλήσει, ένα αληθινό χάδι να σε αγγίξει, μια αληθινή επιθυμία να σε πυρπολήσει..

Off to Amstelveen

Labels: ever try, words